In de handen van de ander
Er zijn veel verhalen te lezen met betrekking tot #metoo. Verhalen waaruit naar voren komt dat het slachtoffer niet wilde wat de dader toch deed. Als reactie wordt onder dergelijke verhalen tekst neergeschreven wat ver af staat van de werkelijkheid, van de ervaring en de gevoelens die gepaard gaan met het binnendringen van de persoonlijke ruimte van diegene. Tekst als dat tegenwoordig niks meer kan, dat bepaalde handelingen wel mee vallen, dat de schrijver van een dergelijk verhaal vast wel iets gezegd of gedaan heeft wat bij de ander de gedachte heeft aangewakkerd dat hij die ruimte mocht binnen treden, dat ze duidelijker “nee” had moeten zeggen, dat ze weg had moeten lopen toen die ander dichterbij kwam, dat ze aandacht wil en dat ze dat op deze manier probeert te verkrijgen. En ga zo maar door. Het feit dat iemand iets doet wat een schending is van het lichaam wat niet het zijne is, wordt niet als iets ernstigs beschouwd, de gevolgen daarvan worden geminimaliseerd, belachelijk gemaakt soms. Als er op het moment dat een dergelijk feit plaatsvindt, geen mogelijkheid is om weg te komen, dan kunnen de handen van de ander op een gegeven moment weg zijn, de gebeurtenis is niet weg. Ze zit nog steeds gevangen. Niet meer in de handen van de ander, maar gevangen in het hoofd. Vast in het gevoel. Het gevoel van toen. Toen ze vast zat; vast in de handen van de ander. Een plek waar ze niet wilde zijn. Voor hem leek het onschuldig. Dat wat hij deed. Dat wat hij wilde. Geen besef van gevolgen. Voor haar. Voor hem. Hij luisterde alleen naar zichzelf, gaf over aan zijn behoefte en negeerde elk mogelijk signaal van de ander. Het gaat niet om de handeling zelf. Het gaat niet om de precieze omschrijving van wat gebeurde. Het gaat erom dat er ruimte wordt ingenomen wat hem niet toekomt. Dat er gehandeld wordt vanuit eigenbelang zonder aandacht voor de ander. DIT MAG NIET. Heel simpel. Houd je handen thuis. Houd je oordeel thuis. Voordat je het weet worden die handen, die woorden, de gevangenis waar de ander niet uitkomt. Niet nu. Niet later. Vast.
Dit heb ik proberen te verbeelden. Omdat ik het onbegrijpelijk vind. Dat grenzen overtreden mogen worden. Dat oordeel zo vrijelijk geuit wordt. Als buitenstaanders haar veroordelen, haar de gevangenis van schuld induwen, hoe moet zij zichzelf dan bevrijden? Er wordt niet geluisterd. Dat vindt ik nog het ergste. Denk ik. Er is een gat in het hekwerk; een ontsnappingsroute. Moeilijk te zien voor diegene die vast zit. Nog lastiger is het om er gebruik van te maken; om jezelf te bevrijden uit de gevangenis van schuld, schaamte en herinneringen. Buitenstaanders kunnen helpen. Want als iets een ontsnappingsroute is, is het dat het verhaal gehoord wordt. Dat er aandacht en erkenning is voor het aangedane leed. Dat er betrokkenheid is. Dat er geluisterd wordt zonder oordeel. Zet elkaar vrij. Niet vast.
P.S. Om dit onderwerp goed uit te werken, heb ik vele A4-tjes nodig, lappen tekst om de lading te dekken. Het stukje is kort door de bocht, nuance mist. Maar, ik wilde wat tekst toevoegen bij het gemaakte kunstwerk. Daartoe heb ik een poging gedaan. Dat is deze tekst geworden. Te lezen is dat het bij daders gaat om mannen en bij slachtoffers om vrouwen. Dit heb ik gedaan omdat ik deze verhouding het vaakst tegen kwam in de verhalen die ik las en hoorde. Voor de duidelijkheid: het geschrevene geldt voor alle denkbare situaties die verband houden met grensoverschrijdend gedrag (seksueel grensoverschrijdend gedrag, fysiek geweld, pesten, …) en ook in andere verhoudingen dan beschreven. Nogmaals, om de volledige lading te dekken heb ik te veel woorden nodig. Dit is een beschrijvende tekst bij het werk wat te zien is op de bijgevoegde foto’s.
No responses yet