9/11

Het is dinsdag; een schooldag als alle andere. Althans, zo lijkt het. Rechts in de hoek op het krijtbord staat de datum: 11/09/2001. Ik pak mijn agenda. Noteer de taken voor de komende week. Niet wetend hoe belangrijk deze dag zal worden. Niet alleen voor mij. Maar voor zovelen. Na vandaag zal de wereld, mijn wereld, niet meer hetzelfde zijn. Er klinkt gemurmel. De mobiele telefoon die gestaag haar weg naar de mens gevonden heeft, doet dienst als megafoon van de geschiedenis. Er is iets aan de hand. In Amerika. Iets met een vliegtuig en de Twin Towers. Onverwoestbare torens. Waarvan één geraakt blijkt te zijn. Het is 8.46u (in mijn land 14.46u) en de instorting begint. Van de toren. Van mijn vertrouwen. Van mijn wereldbeeld.

Ik kom thuis die dag. Ik zie het nieuws die dag. En ik voel. Ik voel pijn. Zoveel mensen dood. Allemaal mensen met een verhaal. Allemaal mensen met diverse rollen: werknemer, vader/moeder, partner, oom/tante, vriend/vriendin. Eén iemand wordt al door zovelen gemist, hoe groot moet het totale gemis dan wel niet zijn? Die pijn voel ik. Een andere pijn voel ik ook; pijn op mijn borst. De pijn bij het besef dat mensen gegild hebben. Gevangen in vuur. Gevangen in gruwelijke hitte. Was er een uitweg uit de vuurzee? Die was er. Ramen waren of gingen open. Mensen sprongen. Ze sprongen hun dood tegemoet. Omdat die dood minder erg was dan de pijn. De pijn van vuur.

Het is 20 jaar later: 11/09/2021. Ik zie beelden die dag. Beelden van herdenken. Herinneringen aan toen komen naar boven. Herinneringen aan een dag die een gigantische impact had. Ik kijk. Ik luister. Voiceberichten van mensen die de dood in de ogen keken. Ze zeiden geen dingen als: “Waarom liet je de keukenkastjes altijd openstaan?” of “Waarom liep je altijd zo te zeuren over dit en over dat?” Nee, de Voiceberichten vertellen het verhaal van de liefde. Terwijl ik dit werk maakte, werd dat uiteindelijk voor mij de essentie: liefde. LIEFDE met hoofdletters. Want dat is het enige wat overblijft als alles instort.