We are the world

In januari 1986 kwam ik ter wereld in de (historische) context van de gebeurtenissen uit het jaar daarvoor. 1985. Een jaar waarin door middel van muziek (denk aan Live- Aid, de hitsingle ‘We are the world’ e.a.) actie, geld en aandacht gevraagd werd voor de hongersnood in Ethiopië. Hongersnood. Honger. Het gezicht van honger is lelijk en verwrongen. Het is het gezicht van een kind wat niet weet wat het is om een gevulde buik te hebben. Het is het gezicht, getekend door schuldgevoel, van een moeder wat niet aan haar kind kan geven wat het nodig heeft om te leven. Het is de aanblik van rijen mensen. Uitgemergeld. Lege ogen kijken zonder te zien. Omdat er niets te zien valt. Niets anders dan de vliegen die niet weg te slaan zijn van de gezichten, de handen en de voeten van hen van wie het hart nog klopt maar die levend, al in ontbinding lijken te zijn. De ogen van één van deze kinderen kijken mij aan. Achtervolgen mij. Eisen mijn aandacht. Opdat ik niet zou vergeten. Hen, die lijden, die hongeren en dorsten op zoek naar gerechtigheid. En ik ben machteloos. Ga gebukt onder een schuld die niet de mijne is. Maar waar ik me niet van kan bevrijden. Ik moest iets met die ogen. Ik moest iets met dat kind. Dat kind wat mij aanklaagt. Uit mijn systeem, de wereld in. Dat is wat ik geprobeerd heb te doen door middel van dit schilderij: een beeld geven, een gezicht geven aan de honger. Aan dat wat anders is dan de werkelijkheid die ik ken. Opdat ik niet vergeet. Wij zijn de wereld.